یه دوستی توی وبلاگش نوشته بود که براش عجیبه که دهه هفتادی ها تو هزاره سوم

 با وجود شبکه های اجتماعی جذابی مثل اینستاگرام و تلگرام

 چطور شده رو آوردن به فعالیت تو وبلاگ که بیشتر متعلق به نسل دهه پنجاه و شصته 

البته که من به عنوان کسی که دقیقا در بدو دهه هفتاد به دنیا اومدم 

با دهه شصتی ها خیلی بیشتر احساس نزدیکی میکنم و اشتراکات اخلاقی و احساسی دارم

 تا بچه هایی که مربوط به سال های بعد از 75 هستن و به جای شکاف پنج ساله بینمون یه شکاف پنجاه ساله وجود داره

اما اینکه چرا وبلاگ ؟

نه اینکه دلم نخواد توی اینستاگرام باشم،نه اینکه اینستا جذاب تر و راحت تر نباشه

فقط اینکه دلم نمیخواست تو دنیای مجازی کسایی دور و برم باشن که پر شدن از مصرف گرایی و تجمل گرایی و معیار قضاوتشون شده عکس هایی که تو لوکس ترین و نمایشی ترین حالت ممکن گرفته شده

میخواستم از جایی شروع کنم که آدماش من و از روی نوشته هام بشناسن

بدون دیدن حتی عکسم 

آدمای وبلاگی با فکرشون،با احساسشون آدما رو درک میکنن،میشناسن،انتخاب میکنن

آدمای وبلاگی چشمی نیستن،ظاهر بین نیستن و برای همینه که خونه اصلی و همیشگی من وبلاگمه

حالا که تعداد زیادی رفیق جان به اعضای این خونه اضافه شدن آدرس اینستام و میذارم برای کسایی که 

دوست دارن تو خاطرات تصویری من شریک باشن

وبلاگ همچنان به قوت خودش باقیه

medadrangi_mary

لطفا هرکس فالوو کرد خودشو توی دایرکت معرفی کنه :)